گرزها در زمين قرار داده شود، تمام جن و انس را بر خود جاى ميدهد.

حسن گويد: شعله‌هاى آتش آنها را بالا ميبرد. آن گاه بوسيله گرزهاى آهنين به اعماق جهنم سقوط مى‌كنند و ساعتى آرام ندارند.

(كُلَّما أَرادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْها مِنْ غَمٍّ أُعِيدُوا فِيها): هر گاه بخواهند بر اثر شدت ناراحتى از آتش خارج شوند، با همان گرزها بجايگاه خود باز گردانده ميشوند.

(وَ ذُوقُوا عَذابَ الْحَرِيقِ‌): به آنها گفته ميشود: عذاب سوز و گداز جهنم را بچشيد.

تا اينجا در باره يكى از خصم‌ها گفتگو كرد. اكنون در باره خصم ديگر مى‌فرمايد:

(إِنَّ اللَّهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ): خداوند مردمى را كه بوحدانيتش اقرار و كارهاى نيكو كرده‌اند، داخل بهشتهايى مى‌كنند كه از زير بناها و درختانشان نهرها جارى است.

(يُحَلَّوْنَ فِيها مِنْ أَساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَ لُؤْلُؤاً وَ لِباسُهُمْ فِيها حَرِيرٌ):

زر و زيور آنها دستبندهايى است از طلا و مرواريد و لباس آنها در آنجا از ديبا است.

خداوند پوشش لباس حرير را در دنيا بر مردان حرام و آنها را تشويق كرده است كه در آخرت بپوشند.

(وَ هُدُوا إِلَى الطَّيِّبِ مِنَ الْقَوْلِ‌): در بهشت راهنمايى شده‌اند به تحيتهاى نيكو.

آنها يكديگر را به نيكى درود و تحيت مى‌فرستند و خدا و ملائكه نيز آنها را تبريك و تهنيت مى‌گويند.

برخى گويند: يعنى ارشاد ميشوند به «لا اله الا اللَّه» و «الحمد للَّه».

برخى گويند: يعنى به سخنان دلنشين و پسنديده.

برخى گويند: يعنى به ذكر خدا.

(وَ هُدُوا إِلى‌ صِراطِ الْحَمِيدِ): و براه خدايى كه مستحق حمد و ستايش است‌