توصيف مى‌كنند، كيفرشان همين است.

از اين آيه برمى‌آيد كه فرشتگان مجبور بعبادت نيستند بلكه مكلف و مختارند.

(أَ وَ لَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ كانَتا رَتْقاً فَفَتَقْناهُما):

اين استفهام براى نكوهش و سر كوبى است. يعنى آيا كافران ندانستند كه خداوند كارهايى ميكند كه ديگران نميكنند؟ او آسمانها و زمين را كه پيوسته بودند از يكديگر جدا كرد و در ميان آنها هوا قرار داد. بنا بر اين او سزاوار پرستش است نه غير او.

برخى گويند: يعنى زمين و آسمان باران و گياه نداشتند و ما آنها را گشوديم.

از آسمان باران نازل كرديم و از زمين گياه رويانديم. اين معنى از امام باقر و امام صادق (ع) روايت شده است.

(وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَيْ‌ءٍ حَيٍ‌): با آبى كه از آسمان نازل كرديم، موجودات قابل حيات را حيات بخشيديم. برخى گويند: يعنى هر موجود زنده‌اى را از نطفه آفريديم. معناى اول صحيح‌تر است.

عياشى روايت كرده است كه از امام صادق در باره طعم آب پرسيدند. فرمود:

«سؤال كن براى فهميدن نه براى سرسرى كردن. طعم آب طعم حيات است. خداوند مى‌فرمايد:( وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَيْ‌ءٍ حَيٍّ.) برخى گويند: يعنى حيات هر ذى روح و رشد هر رشد كننده‌اى به آب است و بنا بر اين هم شامل حيوان مى‌شود و هم شامل گياه.

(أَ فَلا يُؤْمِنُونَ‌): چرا قرآن را تصديق نميكنند و دلائل و برهان روشن را نميپذيرند؟

نظم:

وجه اتصال آيه اول بما قبل اين است كه: از اهل ذكر بپرسيد. آيا پيش از تو جز مردانى فرستاديم و آيا آنها پرستش خدايان زمينى را توصيه كردند و گفتند سنگ و چوب بپرستيد.