ترك آنها تهديد به كيفر كرده است.

(وَ يَوْمَ نُسَيِّرُ الْجِبالَ‌): برخى گويند: متعلق به سابق است. يعنى: در روزى كه كوه‌ها را براه اندازيم، باقيات صالحات، پاداش بهترى دارند.

برخى گويند: اين آيه، ابتداى كلام است. يعنى: روز قيامت را بياد آور كه كوه‌ها را براه مى‌اندازيم.

مقصود از براه افتادن كوه‌ها اين است كه: خداوند آنها را از جا مى‌كند و آنها را بصورت غبار پراكنده در مى‌آورد.

برخى گويند: منظور اين است كه كوه‌ها مثل ابر، بر روى زمين بحركت در- مى‌آيند و خداوند آنها را متلاشى و بصورت تل‌هاى رمل در مى‌آورد. چنان كه مى‌فرمايد:

(يَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَ الْجِبالُ‌) (مزمل 14: در آن روز كوه‌ها و زمين بلرزند و بصورت رمل در آيند) سپس بصورت پشم زده، آن گاه بصورت غبار پراكنده، در مى‌آيند. چنان كه ميفرمايد:( وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا فَكانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا) (واقعه 5 و 6: كوه‌ها پاره پاره شوند و بصورت غبار پراكنده در مى‌آيند) سپس بصورت سراب، در مى‌آيند، چنان كه مى‌فرمايد:

(وَ سُيِّرَتِ الْجِبالُ فَكانَتْ سَراباً) (نبأ 20: كوه‌ها بحركت در مى‌آيند و سراب ميشوند).

(وَ تَرَى الْأَرْضَ بارِزَةً): در آن روز چهره زمين را آشكار و بى‌پوشش مى‌نگرى كه بر آن كوهى و ساختمانى و درختى نيست كه آن را از چشم‌ها پناه سازد.

عطا گويد: يعنى كسانى كه در دل زمين مدفون بوده‌اند، بوسيله زمين ظاهر ميشوند. چنان كه پيامبر گرامى اسلام مى‌فرمايد:

ترمى الارض بافلاذ كبدها

يعنى:

زمين گنجهاى باطنى خود را بيرون مى‌افكند.

(وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً): در آن روز آنها را محشور و در موقف قيامت جمع مى‌كنيم و احدى از آنها را فروگذار نمى‌كنيم.

(وَ عُرِضُوا عَلى‌ رَبِّكَ صَفًّا): آنان كه محشور ميشوند، روز قيامت، هر دسته‌اى و امتى بصف در آمده، به پيشگاه خداوند عرضه مى‌شوند.

برخى گويند: مثل صفوف نماز، صفها پشت سر يكديگر قرار مى‌گيرند.