جمله، خبر از ماضى و در باره آينده است.

اين مثل، در باره متكبرانى است كه بدنيا مغرور شده و از مجالست مؤمنين تهيدست، سر باز زده‌اند. خداوند به آنها خاطر نشان ميكند كه: دنيا مورد توجه او نيست. دنيا بگياه سبزى مى‌ماند كه با ريزش قطرات باران مى‌رويد و سبز و خرم ميشود، اما همين كه آب باران به او نرسيد، ميخشكد و بصورت خاشاك در مى‌آيد.

(الْمالُ وَ الْبَنُونَ زِينَةُ الْحَياةِ الدُّنْيا): مال و اولاد وسيله زينت زندگى دنيا و فخر و مباهات مردم هستند و در آخرت، براى انسان نفعى ندارند. مال در اين دنيا جمال انسان و فرزند، نيرو و وسيله دفاع است، بنا بر اين زينت دنيا هستند و باقى نمى‌مانند كه در آخرت براى انسان سودى داشته باشند.

(وَ الْباقِياتُ الصَّالِحاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَواباً وَ خَيْرٌ أَمَلًا): طاعت و هر كار نيكى را «باقيات صالحات» مى‌نامد، زيرا- بقول ابن عباس و قتاده- پاداش آنها ابدى و جاودانى است. آرى اينگونه كارها از لحاظ پاداش و دلبستگى براى آدمى از مال و اولاد و ساير تجملات دنيا بهترند، زيرا پاره‌اى از دلبستگى‌هاى انسان، جنبه خيالى دارند و كاذبند[1]، اما دلبستگى‌ها و آرزوهاى اخروى، واقعيت دارند، زيرا هر كس كار خيرى را به آرزو و اميد پاداش انجام دهد، به آرزوى خود مى‌رسد.

برخى گفته‌اند: «باقيات صالحات» كارهايى است كه سلمان و صهيب و ديگر مسلمانان مستمند، انجام ميدادند و آن عبارت از «سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اكبر» بود.

انس بن مالك از پيامبر گرامى اسلام روايت كرده است كه: بهم نشينان خود فرمود:

- سپر خود را بگيريد.

[1] مولوى گويد: