(تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي نُورِثُ مِنْ عِبادِنا مَنْ كانَ تَقِيًّا): آنچه در اينجا توصيف شد، همان بهشتى است كه به كسانى ميدهيم كه در اين جهان تقوى پيشه كنند و از ارتكاب معصيت و ترك طاعت خوددارى نمايند. در اينجا تعبير ارث دادن، با توجه به اينكه از ديگرى به آنها ارث نرسيده، از اين لحاظ است كه مؤمنان از روز ورود به بهشت، آنجا را مالك مى‌شوند. برخى گويند: خداوند جايگاه اهل دوزخ را نيز، ارث اهل ايمان قرار ميدهد. آنها اگر عبادت خدا كرده بودند، در بهشت جايگاهى داشتند و بر اثر ترك عبادت، از آنها محروم مى‌شوند.

(وَ ما نَتَنَزَّلُ إِلَّا بِأَمْرِ رَبِّكَ‌): ابن عباس گويد: پيامبر خدا به جبرئيل فرمود:

چرا بزيارت ما نمى‌آمدى؟ جبرئيل گفت: هر گاه خداوند به ما امر كند، نزد تو مى‌آييم. مجاهد و قتاده و ضحاك نيز چنين گويند. ابو مسلم گويد: اين سخن از اهل بهشت است. يعنى ما در هر كجاى بهشت فرود آييم و ساكن شويم، تنها به امر خداوند است.

(لَهُ ما بَيْنَ أَيْدِينا وَ ما خَلْفَنا وَ ما بَيْنَ ذلِكَ‌): براى خداست آخرت كه در پيش روى ماست و دنيا كه در پشت سر ماست و ميان نفخه دنيا و نفخه آخرت. مقاتل گويد: ما بين اين دو نفخه، چهل سال است. برخى گويند: يعنى براى خداست ابتداى آفرينش و پايان زندگى ما. برخى گويند: يعنى براى خداست آنچه از عمر ما باقى مانده و آنچه از عمر ما گذشته و ما بين آن دو. يعنى خداوند در همه حال مدبر امور ماست. برخى گويند: يعنى براى خداست زمين كه در پيش روى ماست و بر- آن فرود آمده‌ايم و آسمان كه پشت سر ماست و از آن فرود آمده‌ايم و ما بين زمين و آسمان.

(وَ ما كانَ رَبُّكَ نَسِيًّا): گويند: اين جمله، دنباله گفتار فرشتگان و اهل بهشت است. برخى گويند: اين جمله از پروردگار متعال است. يعنى: خداوند از كسانى نيست كه فراموشى به او دست دهد و علم خود را فراموش كند، زيرا او عالم است.

مقصود اين است كه: اى محمد، خداوند ترا فراموش نمى‌كند، اگر چه وحى به تأخير