رجم: سنگ‌باران كردن، بدگويى كردن و ناسزا گفتن.

ملى: روزگار طولانى.

حفى: صاحب لطفى كه همه نعمتها را مى‌بخشد. مبالغه كننده در سؤال.

لسان: زبان مدح و ذم. شاعر گويد:

يعنى: از «علو» زبانى بمن رسيد كه از روى تعجب و مسخره نبود و من به آن مسرور نمى‌شوم، من از زشتگويى آن حذر مى‌كنم. لكن ترسيدن و حذر كردن، سودى ندارد.

اعراب:

يا ابت: گويند اين تاء بدل از ياء است.

مليا: مفعول فيه كلا: مفعول به براى «جعلنا»

مقصود:

اكنون بشرح قصه ابراهيم خليل (ع) پرداخته، مى‌فرمايد:

(وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِبْراهِيمَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا): در قرآن كريم، ابراهيم را كه پيامبرى بود تصديق كننده امور دين، ياد كن. اين معنى از ابو على جبائى است.

ابو مسلم گويد: يعنى مردى بود بسيار راستگو ...

(إِذْ قالَ لِأَبِيهِ يا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ ما لا يَسْمَعُ وَ لا يُبْصِرُ وَ لا يُغْنِي عَنْكَ شَيْئاً):

ابراهيم به آزر گفت: پدر، چرا كسى را مى‌پرستى كه چيزى نمى‌شنود و عبادت كنندگان خود را نمى‌بيند و در امور زندگى اين جهان براى تو نفعى ندارد و سود و زيانى بتو نمى‌رساند.؟!( يا أَبَتِ إِنِّي قَدْ جاءَنِي مِنَ الْعِلْمِ ما لَمْ يَأْتِكَ فَاتَّبِعْنِي أَهْدِكَ صِراطاً سَوِيًّا):

تاء «ابت» بمنظور مبالغه است. يعنى: پدر، من نسبت بمقام خداوند داراى معرفتى‌