يعنى: هر چيزى كه اميد دارى و هر شرى كه از آن بيم دارى، واقع نمى‌شود.

برخى گفته‌اند: منظور از شريك قرار ندادن كسى با خدا، ترك ريا است مجاهد گويد: مردى خدمت پيامبر شرفياب شد و عرض كرد: من صدقه مى‌دهم و صله رحم مى‌كنم و اين كارها را براى خدا انجام مى‌دهم، لكن مردم اينها را نقل مى‌كنند و مرا مى‌ستايند. من هم خوشحال مى‌شوم و دچار عجب و خودخواهى مى‌شوم. پيامبر ساكت شد و چيزى نگفت، از اين جهت اين آيه نازل شد. عطا از ابن عباس نقل كرده است كه: خداوند مى‌گويد كسى را در عبادت شريك خدا قرار ندهند و منظور اين است كه عمل را براى خدا انجام بدهد و انتظار مدح و ثنا نداشته باشد، از اينرو مستحبّ است انسان صدقه را براى تقسيم بدست ديگرى بدهد تا فقرا در برابرش تعظيم نكنند. از پيامبر گرامى اسلام روايت شده است كه: خداوند فرمود: من از تمام شركا بى‌نيازتر هستم. كسى كه عملى انجام دهد و ديگران را در آن عمل با من شريك سازد، من از آن عمل بيزارم و عمل را براى همان شريك مى‌گذارم. اين حديث در صحيح مسلم آمده است. عبادة بن صامت و شداد بن اوس گويند: از پيامبر خدا شنيديم كه: هر كس نماز ريايى بخواند، مشرك است و هر كس روزه ريايى بگيرد، مشرك است. سپس اين آيه را خواند. امام رضا 7 روزى بر مأمون وارد شد. ملاحظه كرد كه مأمون وضو مى‌گيرد و غلامى آب بر دستش مى‌ريزد. فرمود: در عبادت خدا مشرك مباش.

مأمون غلام را از خود دور كرد و خود وضو گرفت. برخى گفته‌اند: اين آيه، آخرين آيه‌اى است كه بر پيامبر گرامى نازل شده است. ابن بابويه روايت كرده است كه على (ع) فرمود: هر كس اين آيه را بخواند، در بستر خواب او نورى بطرف خانه كعبه، تابش مى‌كند و اگر از اهل مكه باشد، نور بطرف بيت المقدس مى‌تابد. امام صادق (ع) فرمود: هر كس آيه آخر سوره كهف را در وقت خواب بخواند، در هر ساعتى كه بخواهد بيدار مى‌شود.