مقصود مقدورات و حكمت و عجايب خداوند است. برخى گويند: مقصود، معانى و فوايد كلمات خدا يعنى قرآن و ديگر كتب آسمانى است. منظور خود كلمات نيست، زيرا آنها ثبت شده و پايان يافته است.

مداد، آن ماده‌اى است كه تدريجاً مى‌آيد و بر صفحه نقش مى‌بندد. ابن انبارى گويد: از اينجهت مداد گفته مى‌شود كه كاتب را امداد مى‌كند. به روغن چراغ نيز مداد گفته مى‌شده است.

عكرمه از ابن عباس نقل كرده است كه: چون آيه‌( وَ ما أُوتِيتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلًا) (اسراء 85) نازل شد، يهوديان گفتند: ما داراى تورات هستيم و در تورات، علوم بسيارى ضبط شده است. از اينرو اين آيه نازل شد.

حسن گويد: منظور از كلمات، علم خداوند است كه قابل ادراك و احصا نيست.

نظير آيه مورد بحث، اين آيه است:( وَ لَوْ أَنَّ ما فِي الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَ ...)

(لقمان 27).

(قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحى‌ إِلَيَّ أَنَّما إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ): ابن عباس گويد:

گويد: خداوند به پيامبر خود ياد مى‌دهد كه در برابر مردم تواضع كند و خود را برتر از آنها نشمارد، از اينرو به او دستور مى‌دهد كه بگويد: او هم مثل ديگران بشر است، جز اينكه خداوند او را بوحى خويش مفتخر ساخته است. به او وحى شده است كه خداوند شريك ندارد و يكتاست. پيامبر هم هر چه دارد، از خداست و از خود چيزى ندارد.

(فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً):

كسانى كه به اميد پاداش خدا هستند و به قيامت معتقدند، از روى اخلاص و براى تقرب به ذات پاكش كوشش كنند و ديگرى را- خواه بشر يا فرشته يا سنگ يا درخت- شريكش نشمارند. برخى گويند: يعنى هر كس از كيفر خدا مى‌ترسد. برخى گويند:

رجاء شامل بيم و اميد هر دو مى‌شود. چنان كه شاعر گويد: