يك آيه شمرده‌اند. بصريان‌( عِنْدَها قَوْماً) را نيز پايان آيه‌اى دانسته‌اند.

قرائت:

فاتبع ثم اتبع: كوفيان و ابن عامر بهمزه قطع و سكون تاء و ديگران بهمزه وصل و تشديد تاء مفتوح خوانده‌اند. هر گاه از باب افعال باشد، دو مفعول مى‌گيرد و يكى از دو مفعول حذف شده است.

حمئه: ابو جعفر و ابن عامر و كوفيان- بجز حفص- «حامية» و ديگران «حمئة» خوانده‌اند. «حاميه» به معناى سوزان يا از ماده «حماة» است كه همزه آن قلب به ياء شده است.

لغت:

قرن: شاخ گوسفند و حيوانات ديگر.

ذكر: بخاطر داشتن يا بزبان آوردن.

حماة: گل سياه.

اعراب:

(إِمَّا أَنْ تُعَذِّبَ وَ إِمَّا أَنْ تَتَّخِذَ): «ان» و فعل، منصوب بفعل محذوف است.

ممكن است مبتدا باشد بتقدير خبر. يعنى «اما العذاب واقع منك و اما اتخاذ امر ذى حسن».

مقصود:

اكنون به نقل داستان ذو القرنين پرداخته، مى‌فرمايد:

(وَ يَسْئَلُونَكَ عَنْ ذِي الْقَرْنَيْنِ‌): در باره ذو القرنين اختلاف است. مجاهد و عبد اللَّه بن عمر گويند: پيامبرى بود كه كشورهاى روى زمين بدست او فتح شد.

برخى گفته‌اند: پادشاهى عادل بود. از على بن ابى طالب (ع) روايت شده است كه او بنده صالحى بود كه محبوب و دوستدار خداوند بود و مردم را به تقوى امر مى‌كرد. مردم شمشيرى بر يك قسمت سرش زدند و براى مدتى از ميان ايشان غايب شد. سپس بازگشت و مردم را بطرف خداوند دعوت كرد و بر قسمت ديگر سرش نيز شمشير زدند.