آفريدگار خود، دلالت دارند، زيرا هر يك از آنها داراى فايده‌هايى هستند: روز براى كسب و كار و شب براى آسايش و كم و زياد شدن مدت آنها. ديگر اينكه هر كدام سپرى شود، ديگرى فرا مى‌رسد، و اين خود دليل است بر حادث بودن آنها، زيرا قديم نبايد به سر آيد. هر گاه چيزى حادث باشد، نيازمند خالق و احداث كننده است. شب و روز دلالت دارند كه آفريدگار آنها توانا و داناست. ما يقين داريم كه بشرى آفريننده شب و روز نيست، زيرا بشر از چنين كارى عاجز است. پس آفريننده شب و روز، قديم و قادر و عالم است. علم و قدرت او از ذات اوست و او را مثل و مانندى نيست و هر كارى براى او مقدور است.

برخى گويند: مقصود از «آيتين» خورشيد و ماه است.

(فَمَحَوْنا آيَةَ اللَّيْلِ‌): ابن عباس گويد: يعنى نور شب را با پرده سياهى مى‌پوشانيم.

(وَ جَعَلْنا آيَةَ النَّهارِ مُبْصِرَةً): و آيت روز، يعنى خورشيد را روشنى بخش عالم هستى قرار داده‌ايم تا مردم اطراف خود را ببينند.

برخى گويند: يعنى شب را ظلمانى ساخته‌ايم تا چشم‌ها اطراف خود را نبينند، همانطورى كه نوشته محو شده، قابل ديدن نيست و روز را روشن ساخته‌ايم تا چشم‌ها اطراف خود را بنگرند و چيزها ادراك شوند، بنا بر اين «آيت ليل» خود شب و «آيت نهار» خود روز است. و اين از شگفتيهاى بلاغت قرآن كريم است.

برخى گويند: «آيت ليل» ظلمت شب و «آيت نهار» نور روز است. مقصود اين است كه: ظلمت شب را بنور روز محو مى‌كنيم و نور روز را با ظلمت شب، جز اينكه يكى از آنها بقرينه ديگرى حذف شده است.

اكنون به بيان اينكه مقصود از ظلمت شب و روشنايى روز چيست، پرداخته، مى‌فرمايد:

(لِتَبْتَغُوا فَضْلًا مِنْ رَبِّكُمْ‌): براى اينكه شب استراحت كنيد و روزها از راه‌هاى مختلف، طلب روزى كنيد. در اينجا جمله: «لتسكنوا فى الليل» را بخاطر اينكه در جاهاى ديگر، بيان شده، حذف كرده است.