نخست تفاوتى ندارد.

اعراب:

سبحان: مفعول مطلق براى فعل محذوف.

(أَلَّا تَتَّخِذُوا): در اين باره، سه وجه محتمل است:

1- «ان» ناصبه و معناى آن «كراهة ان يتخذوا من دونى وكيلا» است.

2- «ان» بمعناى «اى» است، زيرا بعد از كلام تام آمده و معناى آن «اى لا تتخذوا» است.

3- «ان» زايده و تقدير آن «قلنا لا تتخذوا» است.

(ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنا): ممكن است مفعول دوم‌(أَلَّا تَتَّخِذُوا) باشد، زيرا اين فعل، دو مفعول مى‌گيرد، بنا بر اين، كلمه «وكيلا» در معنى جمع است. مثل‌(وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً).

احتمال ديگر اين است كه منادى باشد به تقدير «يا ذرية من ...» ممكن است اين كلمه را مرفوع بخوانيم تا بدل از ضمير «لا تتخذوا» يا مجرور بخوانيم تا بدل از «بنى اسرائيل» باشد.

شأن نزول:

گفته‌اند: اين آيه درباره رفتن پيامبر، از مكه بمسجد الاقصى نازل شده است.

پس از آنكه پيامبر اسلام نماز مغرب و عشا را در مسجد الحرام خواند، معراجش آغاز گرديد و همانشب مراجعت كرد و نماز صبح را نيز در مسجد الحرام خواند.

بر طبق اين آيه، پيامبر اسلام، شبانگاه از مسجد الحرام تا مسجد الاقصى برده مى‌شود. اين قسمت مورد اتفاق همه مسلمانان است.

برخى احتمال داده‌اند كه سفر پيامبر، روحانى بوده و در خواب صورت گرفته است، لكن اين احتمال باطل است، زيرا خواب ديدن، معجزه نيست و نمى‌تواند برهانى باشد.

روايات بسيارى وارد شده است كه داستان معراج آسمانى پيامبر را به تفصيل‌