[سوره الإسراء (17): آيات 1 تا 3]

(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌)

(سُبْحانَ الَّذِي أَسْرى‌ بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بارَكْنا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آياتِنا إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ (1) وَ آتَيْنا مُوسَى الْكِتابَ وَ جَعَلْناهُ هُدىً لِبَنِي إِسْرائِيلَ أَلاَّ تَتَّخِذُوا مِنْ دُونِي وَكِيلاً (2) ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ إِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً (3))

ترجمه:

منزه است كسى كه شبى بنده خود را از مسجد الحرام به مسجد الاقصى- كه اطرافش را مبارك ساخته‌ايم- برد، تا آيات خود را نشانش دهيم. خداوند شنوا و بيناست. موسى را كتاب داديم و كتابش را وسيله هدايت بنى اسرائيل قرار داديم كه غير از من ذريه كسانى را كه با نوح سوار كرديم، مورد اعتماد قرار ندهند. نوح بنده‌اى سپاسگزار بود.

قرائت:

الا تتخذوا: ابو عمرو اين كلمه را به ياء و ديگران بتاء خوانده‌اند. قرائت اول بخاطر اين است كه: آيه در مقام خطاب نيست و ضمير آن به «بنى اسرائيل» باز- مى‌گردد. قرائت دوم، از باب انصراف از غيبت به خطاب است و از لحاظ معنى، با قرائت‌