ابن عباس و مجاهد و قتاده گويند: مقصود از اين قريه، مكه است كه خداوند هفت سال مردم آن را گرفتار گرسنگى و بدبختى كرد، تا آنجا كه ظرفهاى پوستين و پشمهاى آغشته بخون و حشرات بدن حيوانات را مى‌خوردند و در عين حال از پيامبر و يارانش بيمناك بودند. اين جريان هنگامى بود كه پيامبر درباره آنها نفرين كرد و از خداوند مسألت داشت كه قوم «مضر» را همچون قوم يوسف، هفت سال دچار قحطى و بدبختى كند.

برخى گويند: مقصود قريه‌اى است كه پيش از پيامبر اسلام، خداوند پيامبرى بسوى آنها فرستاد و آنها كافر شدند و او را كشتند و خداوند آنها را گرفتار عذاب كرد.

(وَ لَقَدْ جاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْهُمْ‌): خداوند بسوى مردم آن قريه، يعنى مكه، پيامبرى از خودشان فرستاد، تا از او پيروى كنند.

(فَكَذَّبُوهُ‌): آنها وى را تكذيب و نبوتش را منكر شدند.

(فَأَخَذَهُمُ الْعَذابُ وَ هُمْ ظالِمُونَ‌): آنها در حالى كه ستمكار بودند، بعذاب ترس و گرسنگى- كه در آيه پيش بيان شد- و شكستهاى بدر و ... گرفتار شدند.

كسانى كه قريه را جاى ديگرى غير از مكه دانسته‌اند، مى‌گويند: اين آيه هم شرح حال مردم همان قريه است.

اكنون مؤمنين را مخاطب ساخته، مى‌فرمايد:

(فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلالًا طَيِّباً): اگر چه صيغه امر بكار برده، ولى منظور، اباحه است يعنى شما مى‌توانيد از غنيمتها و ديگر روزيهاى حلال استفاده كنيد.

(وَ اشْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ‌): و شكر نعمتهايى كه براى شما آفريده و بر شما حلال كرده است، بجاى آوريد.

(إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ‌): اگر خداى يكتا را پرستش مى‌كنيد.

(إِنَّما حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَ الدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَ ما أُهِلَّ ...)

تفسير دو آيه فوق در سوره بقره، آمده است (رجوع شود به آيه‌هاى 172 و 173).