ترجمه:

و شما را در چارپايان، پندى و اندرزى است. از آنچه در شكم آنهاست، از ميان سرگين و خون، شير خالص كه براى خورندگان، گواراست، شما را مى‌نوشانيم. و از ثمر درخت نخل و انگور، شراب و رزق نيكو بدست مى‌آوريد، در اين كار، دليلى است براى مردم عاقل. و پروردگارت بزنبور عسل الهام كرد كه از كوه‌ها و درختان و خانه‌هايى كه از شاخ و برگ انگور مى‌سازند خانه بگيرد. سپس از همه ثمرها بخورد و راههاى هموار خدا را بپيمايد. از شكم زنبور نوشابه‌اى به رنگهاى مختلف، خارج ميشود كه در آن براى مردم شفاست. در اين كار، براى مردمى كه بينديشند، دليلى واضح است.

خداوند شما را آفريد، سپس شما را مى‌ميراند. برخى از شما به پست‌ترين دوره‌هاى عمر مى‌رسيد، تا پس از علم چيزى ندانيد. خداوند دانا و قادر است.

قرائت:

نسقيكم: نافع و ابن عامر و ابو بكر از عاصم و يعقوب و سهل، در اينجا و در سوره مؤمنين، بفتح نون و ديگران بضم نون خوانده‌اند. ابو جعفر در سوره مؤمنين به تاء خوانده است.

برخى گويند: ميان «سقيت و اسقيت» فرقى است، زيرا «سقيته» يعنى:

آب را به او خورانيدم و «اسقيته» يعنى آب را در دسترس او قرار دادم. برخى گويند:

«سقيته ماء و اسقيته» يعنى: از خداوند سؤال كردم كه او را آب دهد. شعر زير بر اساس همين معنى است:

يعنى: براى او از خداوند طلب آب مى‌كنم، تا آنجا كه از اندوه من نزديك است سنگها و بازيگاهايش با من تكلم كنند.

برخى گويند: هر گاه يك بار آبش دهد گويد: «سقيته»، و هر گاه همواره آبش دهد، گويد: «اسقيته». برخى گويند: هر دو بيك معنى هستند. بدليل شعر لبيد: