عمل نيست، بلكه جاى پاداش و كيفر است. پس مقصود اين است كه از آنها نميخواهند كه با خوددارى از معصيت، خدا را از خويش خشنود سازند.

(وَ إِذا رَأَى الَّذِينَ ظَلَمُوا الْعَذابَ فَلا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ‌): همين كه مردم مشرك، آتش دوزخ را ديدند و بعذاب الهى كشانده شدند، ديگر تخفيفى نسبت بعذاب آنها قائل نميشوند.

(وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ‌): و مهلتى هم به آنها داده نميشود، بلكه عذاب آنها دائمى است، زيرا وقت ندامت و توبه، سپرى شده است.

نظم آيات:

وجه اتصال آيه‌( فَإِنْ تَوَلَّوْا ...) به سابق اين است كه: خداوند به پيامبر خود دستور داد كه آنها را بياد نعمتهاى الهى افكند و براى آنها استدلال كند. اگر اسلام آوردند، چه بهتر! و اگر اسلام نياوردند، چيزى بر پيامبر نيست، زيرا وظيفه او تنها ابلاغ است.

آيه‌( يَوْمَ نَبْعَثُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ ..) به‌( فَإِنَّما عَلَيْكَ الْبَلاغُ ...) متصل است، زيرا مقصود اين است كه ما آنها را در برابر اعمالشان كيفر مى‌دهيم. كيفر آنها روزى است كه از هر امتى گواهى مبعوث كنيم.

ابو مسلم گويد: اين آيه، مربوط است به آيه:( وَ اللَّهُ خَلَقَكُمْ ثُمَّ يَتَوَفَّاكُمْ ...) مقصود، چنين است: ثم يبعثكم يوم يبعث من كل امة ...