نمى‌دهد، زيرا اگر مرتكب كار زشت شود، ديگر اسماى او نيكو نيستند، گاهى اسم‌ها را از كردار شخص مى‌گيرند، بنا بر اين اگر خداوند ظلم كند، از اين كردار نام «ظالم» روى او مى‌گذارند و اگر عدالت كند، نام «عادل»

(وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها وَ ابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلًا): در باره معناى آن اقوالى است:

1- حسن و سعيد بن جبير گويند: يعنى: نمازت را پيش كسى كه ترا اذيت مى‌كند، آشكار مكن و پيش كسى كه از تو جانبدارى مى‌كند و خواستار آن است، پنهان مكن.

در روايت است كه هر گاه پيامبر نماز را بلند مى‌خواند و مشركين مى‌شنيدند، از او بدگويى كرده، به آزارش مى‌پرداختند. خداوند دستور داد كه نماز را آهسته بخواند. اين جريان در مكه و در آغاز بعثت بود.

از امام باقر (ع) و امام صادق (ع) نيز همين طور روايت شده است.

2- مجاهد و عطا و مكحول گويند: يعنى: هنگامى كه دعا مى‌كنى، نه بلند دعا كن، نه آهسته، بلكه بطور متوسط، دعا كن، بنا بر اين منظور از «صلاة» دعاست.

از ابن عباس نيز چنين روايت شده است.

3- ابو مسلم گويد: يعنى نه همه نمازها را آهسته بخوان و نه همه آنها را بلند.

بلكه نمازهاى شب را بلند و نمازهاى روز را آهسته بخوان.

4- جبائى گويد: نماز را چندان بلند مخوان، كه اگر كسى نزديك تو مشغول نماز باشد، بتو مشغول گردد و چندان آهسته مخوان كه صداى خود را نشنوى.

قريب به همين مضمون از امام صادق (ع) نيز روايت شده است. فرمود:

- بلند خواندن نماز يعنى با صداى بلند خواندن و آهسته خواندن آن يعنى طورى كه گوش خود شخص صدا را نشنود. بايد طورى قرائت كرد كه در حد وسط باشد.

نمى‌گويد: «و ابتغ بين ذينك سبيلا» (يعنى ميان بلند و آهسته راهى انتخاب كن) زيرا مقصود و مشار اليه، خود فعل است. مثل‌( عَوانٌ بَيْنَ ذلِكَ‌) (بقره 68).

(وَ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً): بگو: ستايش خداى راست كه فرزند