برخى گويند: يعنى تو مى‌دانى كه اينها دلايل نبوت من هستند، زيرا ميدانى كه اينها سحر نيستند. روايت شده است كه على ع فرمود: «بخدا آن دشمن خدا، فرعون نفهميد، بلكه موسى بود كه فهميد و گفت: «لقد علمت»( وَ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يا فِرْعَوْنُ مَثْبُوراً): قتاده و حسن گويند: يعنى: چنين تصور مى‌كنم كه تو بخاطر كفر و انكار، بهلاكت خواهى رسيد.

ابن عباس مى‌گويد: يعنى ترا ملعون مى‌شناسم.

ابن يزيد گويد: يعنى ترا بى‌خرد مى‌دانم.

فراء گويد: يعنى ترا از خير، دور مى‌دانم.

برخى گويند: منظور اين است كه به گمان من، تو هلاك خواهى شد، نه اينكه:

يقين دارم، زيرا هلاكت، مشروط بر اين است كه فرعون، در راه خود اصرار ورزد و تا آخر هم تسليم حق نشود. اين حقيقت را احدى جز خداوند نمى‌داند.

(فَأَرادَ أَنْ يَسْتَفِزَّهُمْ مِنَ الْأَرْضِ‌): فرعون تصميم گرفت كه موسى و همراهانش را از مصر، فلسطين و اردن خارج سازد.

برخى گويند: يعنى فرعون مى‌خواست آنها را بكشد.

(فَأَغْرَقْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ جَمِيعاً): ما هم فرعون و همه لشكريانش را غرق كرديم و هيچ يك از آنها را نجات نداديم. اما از بنى اسرائيل، احدى هلاك نشد.

(وَ قُلْنا مِنْ بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرائِيلَ اسْكُنُوا الْأَرْضَ‌): سپس به بنى اسرائيل گفتيم كه شما در سرزمين مصر و شام، ساكن شويد.

(فَإِذا جاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ جِئْنا بِكُمْ لَفِيفاً): بيشتر مفسران گويند: يعنى همين كه قيامت فرا رسيد، شما را براى حساب و جزا، از قبر بيرون مى‌آوريم، در حالى كه اطراف يكديگر گرد آمده‌ايد و يكديگر را نمى‌شناسيد و به قبيله خود تمايلى نشان نمى‌دهيد. برخى گويند: منظور از( وَعْدُ الْآخِرَةِ) وعده بعد است. كلبى و قتاده گويند:

منظور نزول عيسى است. ابن عباس و مجاهد گويند: «لفيف» يعنى: در حالى كه اول و آخر شما با هم جمع مى‌شويد.