(وَ بِالْحَقِّ أَنْزَلْناهُ وَ بِالْحَقِّ نَزَلَ‌): ما قرآن را بحق بر تو نازل كرديم و قرآن بحق نازل شد. يعنى: مقصود ما از فرستادن قرآن اين است كه مردم ايمان آورند و به دستورات آن عمل كنند. منظور از اينكه قرآن، به حق نازل شد، اين است كه: مطالب آن حق است و مردم را دعوت بحق مى‌كند. بلخى گويد: ممكن است: منظور موسى باشد.

مثل:( وَ أَنْزَلْنَا الْحَدِيدَ) (حديد 25: و آهن را فرستاديم) ممكن است منظور فرستادن آيات باشد. در اين صورت، ممكن است گفته شود: چرا ضمير مذكر به مؤنث بازگشته است؟ لكن نمونه آن در ادبيات عرب يافت مى‌شود. چنان كه، ابو عبيده مى‌گويد: رؤبه اين شعر را براى من قرائت كرد:

يعنى: خطهاى سياه و سفيدى در آن وجود دارد و همچون چشم است كه برنگ سياه و سفيد است.

گفتم: اگر مرجع ضمير، «خطوط» است، بگو: «كأنها» و اگر «سواد و بلق» است بگو: «كأنهما» گفت: «كأن ذا ويلك توليع البهق».

(وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا مُبَشِّراً وَ نَذِيراً): ما ترا باين منظور فرستاده‌ايم كه مؤمنين را به بهشت بشارت دهى و گنهكاران را به آتش.