آسمان را قطعه قطعه كرده، بر سر ما فرود آورى، چنان كه ما را به شكافته شدن آسمان تهديد كرده‌اى.

برخى گويند: يعنى تو گمان داشتى كه پيامبر و صاحب معجزه هستى، بنا بر اين آسمان را قطعه قطعه كرده، بر سر ما فرود آور.

(أَوْ تَأْتِيَ بِاللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ قَبِيلًا): ابن عباس و ضحاك گويند: يعنى خدا و فرشتگان را بياورى كه ضامن صحت گفتار تو باشند.

مجاهد گويد: يعنى خدا و فرشتگان را دسته دسته بياورى. (يعنى قبيلا جمع قبيله است) جبائى و قتاده گويند: يعنى خدا و فرشتگان را در مقابل ما آورى كه آنها را بچشم ببينيم و شهادت دهند كه تو بر حقى و دعوتت راست است.

(أَوْ تَرْقى‌ فِي السَّماءِ وَ لَنْ نُؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّى تُنَزِّلَ عَلَيْنا كِتاباً نَقْرَؤُهُ‌): يا اينكه به آسمان بالا روى. تازه اگر هم بچشم خود ببينيم كه اين كار را انجام مى‌دهى، ايمان نخواهيم آورد، مگر اينكه براى هر يك از ما از پيش خدا كتابى بياورى كه شاهد نبوت تو باشد و ما آن كتاب را بخوانيم. اين جمله، نظير اين آيه است:( بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُؤْتى‌ صُحُفاً مُنَشَّرَةً) (مدثر 52: بلكه هر يك از ايشان مى‌خواهند كه كتابهايى گشوده، بدستشان داده شود).

(قُلْ سُبْحانَ رَبِّي‌): بگو: خداوند از هر كار زشتى منزه و از هر چيز بدى بيزار است.

اين جمله، پاسخ خواسته‌هاى ابلهانه آنهاست. يعنى: اين شما هستيد كه معجزاتى را درخواست مى‌كنيد، اما اين كارها مربوط به خداوند است. اگر كارى را مصلحت نداند، انجام نمى‌دهد. بيهوده، چيزى كه خلاف مصلحت الهى است، درخواست نكنيد.

برخى گويند: منظور اين است كه خداوند برتر از اين است كه بندگان بر او حكمروايى كنند و خواسته‌هاى خود را بر او تحميل نمايند، زيرا وظيفه بندگان است كه حكم او را گردن نهند و در برابر خواست او تسليم گردند.