يعنى: اگر اين دستورات را انجام دهى، خداوند در روز قيامت، به نحوى شايسته و پسنديده، ترا مبعوث مى‌كند.

ممكن است «بعث» را به معناى «اقامه» بگيريم، مثل «بعثت بعيرى» يعنى:

شترم را بپا داشتم. بنا بر اين معناى آيه، اين است: خداوند ترا در مقامى ستوده، وامى‌دارد كه اولين و آخرين ترا ستايش كنند. اين مقام، همان مقام شفاعت است كه پيامبر در آن مقام، بر تمام خلائق، شرافت و برترى پيدا مى‌كند. در اين مقام، هر چه از او سؤال كنند، عطا مى‌كند و هر كس از او شفاعت بخواهد، شفاعتش مى‌كند، مفسران قرآن كريم، اتفاق دارند كه: «مقام محمود» همان مقام شفاعت است. در اين مقام، پيامبر گرامى مردم را شفاعت مى‌كند. در اين مقام، پرچم حمد، بدست او برافراشته مى‌شود و پيامبران و فرشتگان در زير آن جمع مى‌شوند، بنا بر اين او اول شفاعت كننده و اول كسى است كه شفاعت او بدرگاه خدا قبول مى‌شود.

(وَ قُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَ أَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ‌): كلمه‌هاى «مدخل» و «مخرج» در اينجا مصدرند. يعنى: «ادخال صدق و اخراج صدق». در باره معناى آن اقوالى است:

1- مجاهد گويد: يعنى مرا بهر چه رسالت داده‌اى، براستى داخل كن و خارج گردان. مقصود اين است كه در راه وحى و رسالت مرا يارى كن.

2- ابن عباس، حسن، قتاده، و سعيد بن جبير گويند: يعنى مرا داخل مدينه كن و براى فتح مكه، از آن خارج گردان.

3- ابو مسلم گويد: او مأمور شد كه هر گاه داخل كارى مى‌شود يا از آن خارج مى‌گردد، اين دعا را بخواند. مقصود اين است كه: مرا از روى صدق و راستى داخل در آن كار گردان.

4- عطيه بروايت از ابن عباس گويد: يعنى هنگام مرگ مرا از روى صدق، داخل قبر گردان و هنگام قيامت، از روى راستى از قبر خارج گردان. داخل شدن از روى راستى، اين است كه عاقبت آن از لحاظ دين و دنيا پسنديده باشد.