لغت:

وقر: سنگينى گوش و بكسر واو يعنى: بار نفور: جمع نافر. هر اسم فاعلى كه مصدر آن بر وزن «فعول» باشد، بر همين وزن جمع بسته مى‌شود. مثل: ركوع، سجود، شهود.

نجوى: مصدرى است كه جانشين صفت شده، بنا بر اين مى‌تواند بر مفرد، مثنى و جمع، دلالت كند.

اعراب:

(أَنْ يَفْقَهُوهُ‌): اين كلمه در محل نصب و مفعول له است.

نفورا: حال. يعنى: نافرين. برخى گويند: مصدر است. يعنى: نفروا نفورا:

شأن نزول:

گفته‌اند: اين آيه، در باره قومى نازل شده است كه شبها پيامبر را- هنگامى كه نزد كعبه قرآن و نماز مى‌خواند- اذيت مى‌كردند و به او سنگ مى‌پراندند و او را از دعوت مردم بدين، منع مى‌كردند خداوند ميان آنها و پيامبر، حايل ايجاد كرد كه او را اذيت نكنند. اين قول از زجاج و جبائى است.

مقصود:

در آيات پيش، براى پيرامون مضامين عالى و دلنشين قرآن كريم، سخن گفت.

اكنون در باره حال آنها در موقع قرائت قرآن مى‌فرمايد:

(وَ إِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ حِجاباً مَسْتُوراً): اى محمد، هنگامى كه قرائت قرآن مى‌كنى، ميان تو و مردم مشرك، كه بآخرت ايمان ندارند، پرده پوشيده‌اى قرار مى‌دهيم.

كلبى گويد: آنان ابو سفيان، نضر بن حرث، ابو جهل و ام جميل، همسر ابو لهب‌اند. هنگامى كه پيامبر گرامى قرآن مى‌خواند، خداوند او را از ديدگان ايشان پنهان مى‌پنداشت و در حالى كه از كنارش مى‌گذشتند، او را نمى‌ديدند.

اخفش گويد: مقصود از «حجاب مستور» يا پرده پوشيده، «حجاب ساتر» يعنى: