[سوره الإسراء (17): آيات 41 تا 44]

(وَ لَقَدْ صَرَّفْنا فِي هذَا الْقُرْآنِ لِيَذَّكَّرُوا وَ ما يَزِيدُهُمْ إِلاَّ نُفُوراً (41) قُلْ لَوْ كانَ مَعَهُ آلِهَةٌ كَما يَقُولُونَ إِذاً لابْتَغَوْا إِلى‌ ذِي الْعَرْشِ سَبِيلاً (42) سُبْحانَهُ وَ تَعالى‌ عَمَّا يَقُولُونَ عُلُوًّا كَبِيراً (43) تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كانَ حَلِيماً غَفُوراً (44))

ترجمه:

در اين قرآن مطالب آموزنده گوناگون آورديم كه پند گيرند، اما جز بر دورى و تنفر آنها نمى‌افزايد. بگو: اگر با خداوند، خدايان ديگر بود- چنان كه- مى‌گويند- بسوى صاحب عرش راهى مى‌جستند. خداوند، از آنچه مى‌گويند، منزه و برتر است. آسمانهاى هفت گانه و زمين و هر چه در آنها هست، تسبيح او مى‌كنند.

موجودى نيست، جز اينكه به ستايش او تسبيح خوان است ولى شما تسبيح آنها را نمى‌فهميد. خداوند حليم و آمرزگار است.

قرائت:

ليذكروا: كوفيان بجر عاصم، در اينجا و در سوره فرقان به سكون ذال خوانده‌اند و ديگران در هر دو سوره بفتح ذال و كاف و تشديد هر دو. شاهد قرائت دوم،