(إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كانُوا إِخْوانَ الشَّياطِينِ‌): مردم مسرف، پيروان شيطان‌ها هستند و راه آنها را مى‌پيمايند. به كسى كه ملازم سفر است، مى‌گويند: «اخو السفر» يعنى:

برادر سفر و به كسى كه تابع شيطان است، گويند: «اخ الشيطان» يعنى: برادر شيطان.

برخى گويند: يعنى آنها در آتش جهنم، رفيق شيطان‌ها هستند.

(وَ كانَ الشَّيْطانُ لِرَبِّهِ كَفُوراً): شيطان همواره بخداى خويش، كفر ورزيده است.

(وَ إِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوها فَقُلْ لَهُمْ قَوْلًا مَيْسُوراً):

هر گاه نتوانى بخاطر تنگدستى به آنها نيكى كنى و در صدد برآيى كه از خداوند طلب گشايش كنى و اميدوار باشى كه با كمك خداوند بتوانى از آنها دستگيرى كنى، آنها را وعده نيكو ده و با آنها- تا آنجا كه ممكن است- بنرمى سخن گوى.

روايت شده است كه: چون اين آيه، نازل شد، هر گاه كسى از پيامبر سؤال مى‌كرد و چيزى نداشت كه بخشش كند، مى‌فرمود:

- خداوند ما و شما را از فضل خود روزى دهاد!( وَ لا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلى‌ عُنُقِكَ‌): دستت را بگردنت نبند و از كسانى نباش كه بكلى اهل بذل و بخشش نيستند. اين جمله بطور مبالغه آميزى از بخل و تنگ- چشمى نهى مى‌كند.

(وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ): و همه دارايى خود را بذل و بخشش نكن، تا مثل كسى كه طورى دست خود را باز مى‌كند كه هيچ چيز در آن نمى‌ماند، نباشى. اين جمله، كنايه از اسراف است.

(فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً): زيرا اگر چنين كنى، در پس زانوى غم مى‌نشينى و خود را ملامت مى‌كنى و چيزى نخواهى داشت. اين معنى از سدى و ابن عباس است.

قتاده گويد: يعنى عاجز و پشيمان مى‌شوى. امام صادق (ع) مى‌فرمايد: يعنى از لباس، برهنه مى‌مانى. محسور يعنى عريان. جبائى گويد: مقصود اين است كه: اگر امساك كنى، مورد ملامت و مذمت، واقع مى‌شوى و اگر اسراف كنى، حسرت زده و غمگين‌