خواهى شد.

كلبى گويد: يعنى هر چه دارى بذل و بخشش نكن كه چون افراد بعدى بيايند و چيزى نداشته باشى كه بآنها دهى، زبان به سرزنش تو مى‌گشايند.

روايت شده است كه: زنى پسرش را نزد پيامبر گرامى فرستاد و گفت به پيامبر عرض كن: مادرم به زرهى احتياج دارد. اگر گفت: صبر كنيد تا برسد، بگو: مادرم به پيراهنت، احتياج دارد.

پسر نزد پيامبر گرامى آمد و پيام مادر را ابلاغ كرد. حضرتش جامه را از تن بيرون آورد و به او داد.

از اينرو اين آيه، نازل شد.

گفته‌اند: بر اثر اين بخشش، در خانه نشست و براى نماز بيرون نيامد، زيرا جامه‌اى نداشت كه بپوشد، از اينرو كفار او را ملامت كرده، گفتند: محمد، خوابش برده و مشغول لهو و لعب است و نماز را ترك كرده است.

(إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ): خزانه‌هاى خداوند، پر و گسترده است لكن بر طبق مصلحت، روزى افراد را گاهى توسعه مى‌دهد و گاهى تنگ مى‌گيرد.

(إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبِيراً بَصِيراً): او به احوال بندگان دانا و بمصالح آنها بصير است، بنا بر اين براى يكى روزى را توسعه مى‌دهد و براى ديگرى تنگ مى‌گيرد و تدبير او بر طبق مصلحت افراد است.

نظم آيات:

آيه اخير، متصل است به آيه سابق، زيرا ترغيب مى‌كند كه انسان با اعتماد به خداوند، بذل و بخشش كند و از بخل خوددارى نمايد و در زندگى مقتصد و ميانه‌رو باشد، زيرا خداوند، با كمال قدرتى كه دارد، گاهى روزى افراد را توسعه مى‌دهد و گاهى تنگ مى‌سازد، تا مراعات مصلحت ايشان را كرده باشد، بنا بر اين بندگان خدا برعايت مصلحت و پيمودن راه اقتصاد و ميانه‌روى سزاوارترند.