كرده است، عطا كن. اين معنى از ابن عباس و حسن است. سدى گويد: مقصود دادن حق خويشاوندان پيامبر است. وى گويد: هنگامى كه عبيد اللَّه زياد، امام سجاد را نزد يزيد مى‌فرستاد، بمردى شامى فرمود:

- قرآن را خوانده‌اى؟

- آرى- آيا آيه،( وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ‌) را خوانده‌اى؟

- شما همان خويشاوندانى هستيد كه خداوند دستور داده است كه حقش اداء شود؟

- آرى! همين مطلب از امام باقر و امام صادق 8 نيز روايت شده است.

از ابو سعيد خدرى روايت شده است كه: چون اين آيه نازل شد، پيامبر، فدك را بفاطمه (ع) داد.

عبد الرحمن بن صالح گويد: مأمون نامه‌اى به عبد اللَّه بن موسى نوشت و در باره فدك از وى سؤال كرد، وى حديث بالا را در پاسخ مأمون نوشت. مأمون، فدك را بفرزندان فاطمه (ع)، تسليم كرد.

(وَ الْمِسْكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ‌): و زكات را كه حق مستمندان و مسافرانى است كه از بلاد خود دور مانده و مخارجشان تمام شده است، به ايشان بده.

(وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِيراً): ابن عباس و ابن مسعود گويند: مبذر كسى است كه مال را بناحق خرج مى‌كند. مجاهد گويد: اگر كسى به اندازه «يك چارك» در راه باطل صرف كند، مبذر است و اگر همه مال خود را در راه حق خرج كند، مبذر نيست.

از امام صادق (ع) روايت شده است كه: على ع به عنايت فرمود:

-

كن زاملة للمؤمنين و ان خير المطايا امثلها و لا تكن من المبذرين‌

: يعنى: براى مردم مؤمن، باربردار باش كه بهترين مركبها آنهايى هستند كه رام‌تر باشند و از اسراف كاران مباش.