[سوره الإسراء (17): آيات 26 تا 30]

(وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ وَ الْمِسْكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِيراً (26) إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كانُوا إِخْوانَ الشَّياطِينِ وَ كانَ الشَّيْطانُ لِرَبِّهِ كَفُوراً (27) وَ إِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوها فَقُلْ لَهُمْ قَوْلاً مَيْسُوراً (28) وَ لا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلى‌ عُنُقِكَ وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً (29) إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبِيراً بَصِيراً (30))

ترجمه:

حق خويشاوندان و مستمندان و ماندگان راه را بده و اسراف مكن كه اسراف كنندگان، برادران شيطان‌ها هستند و شيطان نسبت به پروردگار خود، كفر ورزيد. اگر به انتظار رحمت پروردگارت، از آنها اعراض كنى، با آنها سخنى نرم بگوى و دستت را بسته گردنت مگردان و آن را بتمامى مگشاى كه در پس زانوى ملامت و حسرت مى‌نشينى.

پروردگارت، روزى را براى هر كه خواهد، گشايش دهد و تنگ گيرد. او به حال بندگان خود آگاه و بيناست.

لغت:

تبذير: پراكنده كردن مال است بوسيله اسراف. مثل پاشيدن و پراكندن بذر.