در مثل است كه: «أبرّ من النسر» يعنى: از باز شكارى نيكوتر و فرمانبردارتر است. مى‌گويند: مقصود اين است كه جوجه باز وقتى كه بزرگ مى‌شود و هنوز به پرواز در نيامده، به جوجه‌هاى كوچكتر از خود غذا مى‌دهد، هم چنان كه پدر و مادر به او غذا مى‌دادند.

(وَ لا تَنْهَرْهُما): و آنها را با درشتى و فرياد، مرنجان. برخى گويند: يعنى: هر چه از تو خواستند، به آنها بده و خوددارى نكن. مثل:( وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ) (الضحى 10:

سائل را محروم نكن).

(وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا كَرِيماً): و با آنها با نرمى و لطف و مهربانى سخن بگو و سخن لغو و زشت، در برابر آنها بر زبان نياور و از اين راه، آنها را گرامى بدار. در حقيقت، گفتار پسنديده و گرامى، دليل گرامى بودن كسى است كه انسان با او سخن مى‌گويد.

سعيد بن مسيب گويد:

- يعنى: در حضور ايشان مثل بنده گنه‌كار، در برابر سرورى درشتخو، سخن بگو.

(وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ): در برابر آنها هر چه مى‌توانى از لحاظ گفتار و كردار، فروتنى و كوچكى كن. منظور از «ذل» خوارى نيست، بلكه نرمى و تواضع است. تعبير گشودن پر و بال تواضع و نرمخويى، در برابر پدر و مادر، تشبيهى است كه: مرغى را بخاطر مى‌آورد كه پر و بال خود را مى‌گشايد و جوجه‌هاى خود را در زير آن پناه مى‌دهد. خداوند بزرگ مى‌فرمايد: پدر و مادر را در زير پر و بال احسان و محبت خويش، پناه ده، همانطورى كه آنها در دوران كودكى تو، پر و بال محبت خود را بر سر تو گشودند و ترا بزرگ كردند. عرب، هر گاه بخواهد كسى را توصيف كند كه در برابر پدر و مادر، نرمخو و مهربان است، مى‌گويد: «او خافض الجناح است».

امام صادق (ع) فرمود:

- يعنى: جز با مهربانى و دلسوزى به آنها نگاه نكن و صداى خود را بلندتر از صداى آنها نگردان و دستت را بالاى دست آنها قرار نده و از جلو آنها راه نرو.