(وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّيانِي صَغِيراً): در باره آنها دعا كن و از خداوند بخواه كه در زندگى و بعد از مرگ، آمرزش و رحمت خود را نصيب آنها گرداند، زيرا آنها در كودكى ترا تربيت كرده‌اند. اين، در صورتى است كه آنها مؤمن باشند.

از اين آيه، برمى‌آيد كه: دعاى فرزند براى پدر و مادرى كه از دنيا رفته‌اند، مورد قبول خداوند است و گرنه، چه فايده‌اى دارد كه بگويد: در باره آنها دعا كن.

برخى گويند: خداوند، فرزند را امر مى‌كند كه به پدر و مادر پير، نيكى كند، زيرا محبت فرزندان جوان، نسبت به مادر پير كم است. لكن دستور نمى‌دهد كه: پدر و مادر در باره فرزندان نيكى كنند، زيرا محبت پدر و مادر نسبت به فرزندان بسيار است. علت اينكه فقط دوران پيرى را ذكر كرده، اين است كه: پدر و مادر در اين دوران، احتياج بكمك دارند، زيرا در سن پيرى ضعيفند و احتياج دارند كه فرزندان مخارج زندگى آنها را تأمين كنند.

در حديث است كه پيامبر فرمود:

- بينيش بخاك ماليده شود! بينيش بخاك ماليده شود! بينيش بخاك ماليده شود! عرض كردند:

- يا رسول اللَّه، كى؟! فرمود:

- كسى كه پدر و مادرش يا يكى از آنها به سن پيرى رسند- و كارى نكند كه داخل بهشت شود.

اين روايت را مسلم در صحيح خود آورده است.

ابو اسيد انصارى روايت كرده است كه:

- ما در حضور پيامبر گرامى بوديم. مردى از بنى سلمه آمد و گفت:

- يا رسول اللَّه، آيا پس از مرگ پدر و مادرم، كار نيكى مانده است كه در باره آنها انجام دهم؟

فرمود: