نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 14 صفحه : 114
حسن گويد: يعنى از نعمتهاى دنيا مردم نيك و
بد را برخوردار خواهيم كرد.
بنا بر اين مقصود اين است كه: در اين دنيا نعمتهاى خود را در دسترس
افراد مؤمن و كافر قرار مىدهيم، اما در عالم آخرت، فقط مردم متقى از نعمتهاى ما
بهرهمند مىشوند.
(وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً):
آرى، بخشش پروردگارت از كافر- بخاطر اينكه كافر است- و از فاسق- بخاطر اينكه فاسق
است- منع نمىشود.
پرسش:
آيا جايز است كه انسان از عمل خود، هم دنيا را بخواهد و هم آخرت را؟
پاسخ:
بله، جايز است، به شرطى كه دنيا را تابع آخرت قرار دهد. مثل اينكه
سرباز مجاهد، هدفش زنده كردن دين باشد و در ضمن غنيمتهاى جنگى را هم تابع اين هدف
قرار دهد.
(انْظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى بَعْضٍ): اى محمد، بنگر كه چگونه بعضى را بر بعضى برترى بخشيدهايم. گروهى
را غنى و گروهى را فقير ساختهايم. گروهى را ارباب و گروهى را برده، قرار
دادهايم. گروهى را تندرست و گروهى را بيمار گردانيدهايم.
همه اينها تابع مصلحت مىباشند.
(وَ لَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجاتٍ وَ أَكْبَرُ تَفْضِيلًا): درجات و مراتب آخرت، عاليتر و برتر است. لكن درجات و مراتب آخرت،
تابع اعمال انسان است، بنا بر اين سزاوار است كه رغبت مردم و كوشش آنها براى آخرت
بيشتر باشد.
در روايت است كه:
- ما بين عاليترين درجات بهشت و پايينترين درجات آن، به اندازه
فاصله ميان زمين تا آسمان است.
دلالت آيه:
از اين آيه، بر مىآيد كه: طاعت خداوند باعث افزايش روزى دنيا
نمىشود،
نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 14 صفحه : 114