[سوره الإسراء (17): آيات 13 تا 15]

(وَ كُلَّ إِنسانٍ أَلْزَمْناهُ طائِرَهُ فِي عُنُقِهِ وَ نُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ كِتاباً يَلْقاهُ مَنْشُوراً (13) اقْرَأْ كِتابَكَ كَفى‌ بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيباً (14) مَنِ اهْتَدى‌ فَإِنَّما يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَ مَنْ ضَلَّ فَإِنَّما يَضِلُّ عَلَيْها وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌ وَ ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولاً (15))

ترجمه:

هر انسانى عملش را بگردنش افكنده‌ايم و روز قيامت برايش كتابى بيرون مى‌آوريم كه آن را در برابر خود گشوده مى‌بيند. كتاب را بخوان. امروز خودت براى حسابگرى اعمالت كافى هستى. هر كه هدايت شود، فايده هدايت براى خود او و هر كه گمراه شود، زيان گمراهى متوجه خود اوست. هيچ كس بار ديگرى را بدوش نمى‌كشد و عذاب نمى‌كنيم، جز اينكه پيامبرى مبعوث كنيم.

قرائت:

نخرج: ابو جعفر «يخرج» بضم ياء و فتح راء و يعقوب بفتح ياء و ضم راء و ديگران بضم نون و كسر راء خوانده‌اند.

قرائت نخست، يعنى: عملش بيرون آورده مى‌شود. در اين صورت «كتاباً» حال است. قرائت دوم، يعنى: عملش بيرون مى‌آيد. طبق اين قرائت، نيز «كتاب» حال است.