آنها و آنها براى مردم بيان كنند، هر پيامبرى را نيز بزبان قومش فرستاديم تا دين را براى مردم آشكار سازند.

(فَيُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ): سپس جمله ديگرى را آغاز كرده، مى‌فرمايد: هر كه را بخواهد و مستحق كيفر باشد، گمراه مى‌كند و هر كه را بخواهد بلطف خود هدايت مى‌كند. برخى گويند: يعنى نسبت به آنها كه شايستگى دارند لطف مى‌كند و نسبت بديگران لطف نمى‌كند و گمراه مى‌شوند. بنا بر اين هر كس كه تفكر و تدبر كند، هدايت مى‌يابد و خداوند او را استوار مى‌سازد و هر كس كه اعراض كند، خداوند او را بحال خود وامى‌گذارد.

(وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌): خداوند صاحب قدرت و حكيم است.

هم اكنون در باره رسالت موسى، مى‌فرمايد:

(وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ بِآياتِنا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ):

ما موسى را با معجزات و دلائل روشن فرستاديم و به او مأموريت داديم كه قوم خود را از تاريكيها بسوى نور رهنمون شود، بديهى است كه آنها بوسيله دعوت موسى اهل ايمان شده، از كفر خارج مى‌شوند، بنا بر اين عامل خارج شدن آنها از كفر بايمان، موسى است.

(وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ‌)، در اين باره اقوالى است:

1- ابن زيد و بلخى گويند: يعنى به موسى امر كرديم كه قوم خود را بياد حوادث گذشته و بلاهايى كه گريبانگير امم پيشين شده است بيفكند، تا آنها بترسند.

مؤيد اين معنى شعر عمرو بن كلثوم است:

يعنى: چه روزگار درخشان طولانى كه پادشاهى عمرو بن منذر را گردن ننهاديم و بدين او در نيامديم! بنا بر اين، مقصود، ايامى است كه خداوند از گرد نفر از ان انتقام گرفته است.

2- ابن عباس و ابى بن كعب و حسن و مجاهد و قتاده گويند: يعنى آنها را بياد