نازل شده است.

(وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يُؤْمِنُونَ:) ولى بيشتر مردم، تصديق ندارند كه قرآن از جانب خداوند نازل شده و كتابى است بر حق، با اينكه اين مطلب واضح است.

(اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها:) در آيه پيش، فرمود: بيشتر مردم، به قرآن كريم، ايمان ندارند. اكنون به ذكر دليلى پرداخته است كه: به موجب آن، تصديق بوجود خداوند، حتمى است.

همانطورى كه گفتيم «عمد» اسم جمع است، يعنى «ستونها». در باره تفسير آن دو قول است:

1- مقصود اين است كه خداوند، آسمانها را بى ستون، بر افراشته است و شما هم مى‌بينيد كه ستونى ندارد. اين قول از ابن عباس و حسن و قتاده و جبايى و ابو مسلم است. اين قول، صحيح‌تر است. ابن عباس مى‌گويد: مقصود اين است كه آسمانها نه از پايين بر ستونى قرار دارند و نه از بالا به چيزى آويخته‌اند. زجاج گويد: اين آيه، استدلال محكمى است بر قدرت خداوند، كه استدلالى از آن واضحتر و محكمتر، نيست، زيرا- چنان كه مى‌نگريم- آسمانها زمين را احاطه كرده و كاملا از آن جدا هستند.

2- جمله «ترونها» صفت است براى «عمد». يعنى: آسمانها را ستونى كه شما مشاهده كنيد، نيست، بنا بر اين بر پايه قدرت بيكران خداوند متعال، استوارند.

اين قول از ابن عباس و مجاهد، منقول است.[1]

[1]- بعيد نيست كه قول دوم صحيح و جمله« ترونها» صفت براى« عمد» باشد و بنا بر اين، مقصود اين باشد كه: خداوند، آسمانها را بدون ستونى كه شما ببينيد، برافراشته است.

يعنى: در حقيقت، ستون وجود دارد، لكن شما آن را نمى‌بينيد و بدينترتيب، اين آيه، يكى از معجزات جاودانى و علمى قرآن كريم مى‌باشد و اشاره به نيروى جاذبه است كه سراسر كائنات را بيكديگر ربط مى‌دهد و همچون ستونى استوار و مستحكم، كرات عظيم آسمانى را در مدار- هاى مخصوص، حفظ كرده است.

كشف نيروى جاذبه، بوسيله« نيوتون» آنهم بر اثر سقوط يك سيب، از درخت، صورت گرفت و ثابت شد كه: