آيه‌هاى مستقل به حساب آورده‌اند. زيرا «طه» با رءوس آيه‌هاى بعد شبيه است، گو اينكه مثل «صاد»، «قاف» و «نون» كه شبيه «باب» و «نوح» هستند، به اسامى مفرد، شباهتى ندارند.

لغت:

عمد: اين كلمه اسم جمع است و بمعناى «عُمد» مى‌باشد. مفرد آن «عمود» و «عماد» است. بنا بر اين «عمد» اسم جمع و «عُمد» جمع است.

اعراب:

(الَّذِي أُنْزِلَ‌): ممكن است در محل رفع و مبتدا يا معطوف بر(آياتُ الْكِتابِ) باشد يا اينكه در محل جر و معطوف بر «الكتاب» است.

الحق: خبر مبتداى محذوف. يعنى «هو الحق» و اگر «الذى» مبتداست «الحق» خبر آن است.

مقصود:

(المر): در باره تفسير اين حروف، در آغاز سوره بقره، گفتگو كرده و عقايدى كه در باره آن اظهار شده است، بيان كرده‌ايم. برخى گفته‌اند: يعنى «انا اللَّه اعلم و ارى» (منم خداوند كه ميدانم و مى‌بينم.)( تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ:) ابن عباس و حسن گويند: يعنى اين سوره، همان آيات قرآنى است كه وعده نزول آنها داده شده است. نه دروغ و افتراست و نه سحر.

مجاهد و قتاده گويند: مقصود از «كتاب» تورات و انجيل است. يعنى: اين اخبارى كه براى تو نقل كردم، آياتى است از تورات و انجيل و كتابهاى پيشين. منظور از «آيات» نشانه‌هاى شگفت انگيزى است كه خدا را به انسان مى‌شناسانند و نشان مى‌دهند كه: از همه عيبى منزه است و مبرى!( وَ الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ:) اين قرآنى كه بر تو نازل شده، حق است، پس بخدا پناه ببر و بر طبق آن رفتار كن. بنا بر عقيده ابن عباس و حسن، براى قرآن كريم، دو صفت آورده شده: يكى اينكه: قرآن، كتاب است و ديگرى اينكه: از جانب خداوند