چرا جز او را اولياى خود مى‌پنداريد، زيرا پاسخى كه حتماً طرف بحث، همان را انتخاب مى‌كند، مانعى ندارد كه سؤال كننده خودش آن را ذكر و نتيجه را افاده كند، تا سخن را از طولانى شدن بى فايده، حفظ كند. مفهوم كلام اين است، آيا خداوند پروردگار آسمانها و زمين نيست؟ پس چرا براى خود اولياى ديگرى انتخاب كرده‌ايد؟

(قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمى‌ وَ الْبَصِيرُ): اكنون خداوند پس از آن استدلال محكم، بذكر مثلى پرداخته، مى‌فرمايد: بآنها بگو: همانطورى كه كور و بينا مساوى نيستند، مؤمن و كافر نيز مساوى نيستند، زيرا رفتار مؤمن از روى بصيرت است، او خدايى را پرستش مى‌كند كه مالك هر سود و زيانى است و كافر رفتارش از روى بى بصيرتى است و كسى را مى‌پرستد كه مالك سود و زيانش نيست.

(أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُماتُ وَ النُّورُ): سپس براى توضيح بيشتر فرمود: آيا كفر و ايمان، گمراهى و هدايت، يا جهل و علم برابر هستند؟

(أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ‌): آيا اين كفار، براى خداوند شركائى قرار داده‌اند كه كارهايى مثل كارهاى خداوند انجام مى‌دهند و شايستگى پرستش دارند؟ آيا اين خدايان موهوم مى‌توانند اجسام مختلف و رنگهاى گوناگون و طعم‌ها را خلق كنند و بادها را بحركت در آورند و همچون خداوند يگانه، داراى قدرت و حيات هستند؟

(فَتَشابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ‌): بنا بر اين امر بر آنها مشتبه شده و ندانسته‌اند كه چه چيز مخلوق خداوند و چه چيز مخلوق بتهاست و گمان كرده‌اند كه بتها نيز سزاوار پرستش هستند، زيرا به نظر ايشان، افعال آنها نيز مانند افعال خداوند است. بديهى است كه هرگز كار خداوند با كار بتها مشتبه نميشود، زيرا همه كارها از خداوند است و جاى شبهه‌اى باقى نمى‌ماند كه خداوند، يگانه معبود است و جز او كسى سزاوار پرستش نيست.

(قُلِ اللَّهُ خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ): پس به آنها بگو: كه خداوند خالق هر چيزى است و اصول و فروع نعمتها از اوست و بهمين دليل سزاوار عبادت است.

(وَ هُوَ الْواحِدُ): و خداوند يكتاست و داراى صفاتى است كه جز او داراى آنها نيستند. آرى خداوند، قديم، قادر، عالم، زنده، غنى و بى نظير و همه اين صفات، ذاتى‌