[سوره النحل (16): آيات 3 تا 7]

(خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ تَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ (3) خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ نُطْفَةٍ فَإِذا هُوَ خَصِيمٌ مُبِينٌ (4) وَ الْأَنْعامَ خَلَقَها لَكُمْ فِيها دِفْ‌ءٌ وَ مَنافِعُ وَ مِنْها تَأْكُلُونَ (5) وَ لَكُمْ فِيها جَمالٌ حِينَ تُرِيحُونَ وَ حِينَ تَسْرَحُونَ (6) وَ تَحْمِلُ أَثْقالَكُمْ إِلى‌ بَلَدٍ لَمْ تَكُونُوا بالِغِيهِ إِلاَّ بِشِقِّ الْأَنْفُسِ إِنَّ رَبَّكُمْ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ (7))

ترجمه:

خداوند آسمانها و زمين را بحق آفريد و از آنچه شريكش قرار مى‌دهيد، منزه است. آدمى را از نطفه‌اى آفريد و چون بكمال رسيد، مخاصمى آشكار گشت. و چارپايان را آفريد كه براى شماست در آنها وسيله گرمى و منافع ديگر و از گوشت آنها مى‌خوريد.

و هنگامى كه بامدادان آنها را بچرا مى‌بريد و شامگاهان آنها را از چرا بر مى‌گردانيد، براى شما زينت هستند، و بارهاى شما را به بلادى حمل مى‌كنند كه شما بدون مشقت، به آنجا نمى‌رسيد. پروردگار شما مهربان و رحيم است.

قرائت:

شق: ابو جعفر، بفتح شين و ديگران بكسر خوانده‌اند و هر دو بمعناى مشقت هستند.