هستند كه مورد توجه و عبرت آموزى مردم قرار مى‌گيرند. اصحاب حجر، پيامبران را تكذيب كردند. ما آيات خود را برايشان فرستاديم و آنها اعراض كردند. از كوه‌ها خانه‌هايى مى‌تراشيدند و با ايمنى در آن مى‌زيستند. بامدادان صيحه آسمانى آنها را فرو گرفت و آنچه كسب كرده بودند، آنها را سودمند نيفتاد.

قرائت:

الايكة: اين كلمه را همه قاريان قرآن با الف خوانده‌اند، زيرا با الف هم نوشته مى‌شود. بجز ورش از نافع. وى همزه را ترك و حركت آن را به لام منتقل مى‌سازد.

همانطورى كه در كلمه «الاحمر» جايز است «الحمر» در كلمه «الايكه» هم جايز است «اليكة».

لغت:

الايكة: درخت درهم پيچيده، جمع آن «ايك» مثل «شجره و شجر» اميه، (در مرثيه كشتگان بت پرست جنگ بدر) گويد:

يعنى: همچون گريه كبوتران بر روى شاخسار درختان، در ميان مرغان پر و بال شكسته! بعضى «ايكه» را به معناى بيشه، دانسته‌اند.

متوسم: كسى كه در علامت، نظر افكند. «و سمى» باران اول كه گياه را مى- روياند و بنا بر اين، متوسم كسى است كه در طلب گياه باشد. شاعر گويد:

يعنى: با خرمى داخل در صبح شدند، در حالى كه در مسير كوچ كننده‌اى بودند كه بدنبال گياه مى‌گردد.

امام: راه. امام مبين يعنى: لوح محفوظ. اين كلمه در لغت بمعناى پيشواست.

حجر: اين كلمه از «حَجر» بمعناى منع گرفته شده است. علت اينكه عقل را