مقصود:

در آيات پيش خداوند بندگان خالص خود را نام برد و اكنون در پيرامون حال آنها در آخرت، سخن مى‌گويد:

(إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ‌): مردمى كه بوسيله اجتناب معصيت، از كيفر خدا مى‌پرهيزند در باغها- كه براى آنها خلق شده- و چشمه سارها- كه از آنها آب، شراب و عسل فوران مى‌كند و در جويها جريان مى‌يابد- هستند.

(ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِينَ‌): به آنها گفته مى‌شود: با سلامت از آفتها و دورى از زيانها و ايمنى از اينكه از آن خارج شويد و با آرامش خاطر، در بهشت ساكن شويد.

(وَ نَزَعْنا ما فِي صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍ‌): از سينه‌هاى اهل بهشت، اسباب دشمنى يعنى:

كينه، حسد و بغض را بر كنديم.

(إِخْواناً): اين كلمه حال است. يعنى اهل بهشت، برادرانه و دوستانه، زندگى مى‌كنند و زندگى آنها لذت بخش است.

(عَلى‌ سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ‌): در مجالس شادى روبروى يكديگر نشسته، بيكديگر نگاه مى‌كنند. مجاهد گويد: در بهشت، مرد پشت سر زن خود و زن پشت سر شوهر خود را نمى‌بيند و در همه حال روبروى يكديگر هستند. برخى گفته‌اند آنها در موقعى كه بزيارت يكديگر مى‌روند، مجالس و منازلشان، هم سطح است و موقعى كه از هم جدا مى‌شوند، منزلهاى بعضى بر منزلهاى بعضى برترى پيدا مى‌كند.

(لا يَمَسُّهُمْ فِيها نَصَبٌ‌): در بهشت، آنها دچار رنج و مشقت نمى‌شوند، زيرا آنها براى انجام مقاصد خويش، احتياجى به تحمل زحمت ندارند و همه چيزها براى آنها فراهم است.

(وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجِينَ‌): و هرگز از بهشت، خارج نمى‌شوند.

سپس خداوند متعال پيامبر خود را امر مى‌كند كه بمردم بگويد كه: عفو و رحمت و مغفرت خداوند، نسبت بدوستانش بسيار و عذابش نسبت بدشمنان، شديد است. از اين رو فرمود: