[سوره الحجر (15): آيات 45 تا 50]

(إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ (45) ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِينَ (46) وَ نَزَعْنا ما فِي صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْواناً عَلى‌ سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ (47) لا يَمَسُّهُمْ فِيها نَصَبٌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجِينَ (48) نَبِّئْ عِبادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (49))

(وَ أَنَّ عَذابِي هُوَ الْعَذابُ الْأَلِيمُ (50))

ترجمه:

پرهيزكاران در بهشتها و چشمه‌سارها هستند. با سلامت و ايمنى داخل آنها شويد. ما كينه را از سينه‌هاى آنها برداشته‌ايم. آنها برادرانه بر سريرهاى شادى روبروى يكديگر نشسته‌اند. نه آنها را رنجى مى‌رسد، و نه از آنجا خارج مى‌شوند.

بندگان مرا آگاه كن كه من آمرزگار و رحيمم و عذابم دردناك است.

لغت:

غل: كينه، كه به قلب مى‌پيچد هم چنان كه «غل» بگردن. غلول يعنى خيانت كه ننگ آن بر گردن صاحب خويش مى‌پيچد.

سرير: مجلس رفيع كه براى سرور آماده شده. جمع آن «اسرّه، سرر» نصيب: رنج و سستى كه بدنبال عمل، دامنگير انسان مى‌شود. اين كلمه از «انتصاب» گرفته شده، زيرا صاحب آن براى قطع عمل، خود را نصب و آماده مى‌كند.