دلالت ديگر:

از جمله‌(لِيَذَّكَّرَ ...) بر مى‌آيد كه خداوند متعال از همگان تدبر و تفكر خواسته و عقل، براى انسان، حجت است. زيرا موجوداتى كه عقل ندارند، قادر به تفكر و عبرت آموزى نيستند.

نظم آيات:

آيه دوم، متصل است به‌(وَ عِنْدَ اللَّهِ مَكْرُهُمْ) يعنى گمان نكنيد كه خداوند خلاف وعده خود مى‌كند، بلكه كافران را مجازات و پيامبران خود را يارى مى‌كند.

برخى گويند: متصل است به‌(إِنَّما يُؤَخِّرُهُمْ) يعنى: گمان نكنيد كه خداوند وعده خود را كه در باره كيفر كافران به پيامبران داده، خلاف مى‌كند، بلكه اگر بخواهد، عذاب را به تأخير يا به جلو مى‌اندازد.

آيه‌(يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ ...) متصل است به‌(فَلا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ ...) يعنى: خداوند خلاف وعده نمى‌كند، نه در دنيا و نه در آخرت. اين قول از ابو مسلم است. برخى گويند: مقصود اين است كه: خداوند در روز قيامت از كافران، انتقام مى‌گيرد.

آيه‌(لِيَجْزِيَ اللَّهُ كُلَّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ) متصل است به‌(يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ).