برخى گويند: منظور نمرود بن كوش بن كنعان است كه چهار باز شكارى را چند روز گرسنه نگاه داشت و بالاى سر آنها گوشتى آويزان كرد و تابوتى به آنها بست و در حالى كه او و وزيرش در تابوت بودند، بازها به پرواز در آمدند و به آسمان رفتند.

در اين وقت در بالاى تابوت را گشود و به آسمان نگريست، ديد چيزى از بعد آن كاسته نشده است. سپس در زيرين تابوت را گشود و بزمين نگاه كرد، از نظرش پنهان شده بود.

از اينرو ترسيد و بازها را متوجه پايين و تابوت سقوط كرد. اين مطلب از ابن عباس و ابن مسعود و جماعتى است.

(فَلا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ‌): گمان نكن كه خداوند وعده‌اى را كه به پيامبران خود داده است، خلاف خواهد كرد. بلكه طبق وعده خود، آنها را بر كفار غلبه خواهد داد.

(إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ ذُو انتِقامٍ‌): قدرت خداوند برتر از اين است كه از طرف كفار دچار شكست شود و او صاحب انتقام است.

(يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ‌): در اين باره دو قول است:

1- ابن عباس گويد: يعنى صورت و هيأت زمين تغيير مى‌يابد. نقل شده است كه:

ابن عباس مى‌گفت: بيشه‌ها و كوه‌ها و درختان، مبدل مى‌شوند، لكن زمين، بحال خود مى‌ماند و همچون نقره سفيد مى‌شود، ديگر خونى بر آن نمى‌ريزد و گناهى بر آن انجام نمى‌گيرد. آسمان‌ها نيز متبدل مى‌شوند و ماه و خورشيد و ستارگان، از ميان مى‌روند، و شعر زير را قرائت مى‌كرد:

يعنى: مردم نه آنهايى هستند كه با آنها آشنا بوده‌ام و خانه، نه آن خانه‌اى است كه مى‌شناخته‌ام! مؤيّد آن روايت ابو هريره است، از پيامبر گرامى اسلام كه فرمود: خداوند زمين را بزمين ديگر تبديل مى‌كند و همچنين آسمانها را. آنها را همچون سفره‌اى مى‌گستراند، بطورى كه در آن كجى و انحرافى وجود ندارد. آن گاه مردم به سوى‌