پيروى كنيم. آيا شما در دنيا سوگند نمى‌خورديد كه زوالى نداريد؟ و در ديار كسانى ساكن شديد كه بخود ستم كردند و براى شما آشكار شد كه ما با آنها چه كرديم و براى شما مثلهايى زديم.

لغت:

اهطاع: شتاب كردن. شاعر گويد:

يعنى: اهل دجله را مى‌بينم كه براى شنيدن آوازها شتاب دارند.

اقناع: بلند كردن سر. شاعر گويد:

يعنى: شترها درختان خاردار را با گردن‌هاى بلند خود مى‌خورند و دندانهاى آنها مانند تيشه تيز است.

طرف: چشم، نگاه كردن و بستن چشم.

افئدتهم هواء: دلهاى آنها بر اثر خوف و ناراحتى گنجايش چيزى ندارد.

در اينجا دلها را به هوا تشبيه كرده است. حسان گويد:

يعنى: ابو سفيان را از جانب من ابلاغ كنيد كه كم دل و ترسوست.

اجل: پايان مدت.

اعراب:

(يَوْمَ يَأْتِيهِمُ‌): مفعول به براى «انذر» و ظرف نيست.

فيقول: عطف بر «يأتى» و جواب امر نيست. چه اگر جواب بود، رفع و نصب آن جايز بود.

(تَبَيَّنَ لَكُمْ‌): فاعل اين فعل محذوف است، به تقدير «تبين فعلنا» البته فاعل «كيف» نيست، زيرا ما قبل آن در آن عمل نمى‌كند.

كيف: منصوب است به «فعلنا»