[سوره إبراهيم (14): آيات 23 تا 26]

(وَ أُدْخِلَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ تَحِيَّتُهُمْ فِيها سَلامٌ (23) أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ (24) تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها وَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ (25) وَ مَثَلُ كَلِمَةٍ خَبِيثَةٍ كَشَجَرَةٍ خَبِيثَةٍ اجْتُثَّتْ مِنْ فَوْقِ الْأَرْضِ ما لَها مِنْ قَرارٍ (26))

ترجمه:

و مردم مؤمن و نيكوكار، به اذن پروردگارشان براى هميشه داخل بهشتهايى مى‌شوند كه نهرها از زير آنها جارى است و درود آنها در بهشت‌ها سلام است. آيا نمى‌دانى كه خداوند، كلمه طيبى را مثل مى‌زند كه همچون درختى پاكيزه، ريشه آن ثابت و شاخه آن در آسمان است؟ درختى كه ميوه خود را همه وقت، به اذن پروردگار خود مى‌دهد و خداوند براى مردم مثلها مى‌زند تا متذكر شوند. و مثل كلمه پليد، همچون درختى پليد است كه ريشه آن از زمين بر آمده و ثبات و قرارى ندارد.