خداوند ما را بدنيا باز مى‌گردانيد كه مفاسد خود را اصلاح كنيم، ما هم شما را هدايت مى‌كرديم. برخى گويند: يعنى اگر خداوند ما را براهى هدايت مى‌كرد كه از او بخواهيم و او ما را اجابت كند، ما هم شما را هدايت مى‌كرديم. اين دو وجه را قاضى عبد- الجبار در تفسير خود آورده است.

(سَواءٌ عَلَيْنا أَ جَزِعْنا أَمْ صَبَرْنا ما لَنا مِنْ مَحِيصٍ‌): صبر و جزع، مساويند، چه صبر كنيم و چه جزع كنيم، راه نجاتى براى ما وجود ندارد و بايد در عذاب خداوند به سر بريم. ديگر براى ما راه چاره‌اى باقى نمانده و تدبير ما به جايى نمى‌رسد و نوميديم.

در اين آيه، خداوند مردم را به تفكر و خوددارى از تقليد، تشويق كرده است.

على (ع) به حارث همدانى فرمود:

«يا حار الحق لا يعرف بالرجال. اعرف الحق تعرف اهله»

يعنى: اى حارث، حق بمردم شناخته نمى‌شود. حق را بشناس تا اهل آن را بشناسى.