[سوره إبراهيم (14): آيات 19 تا 21]

(أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَ يَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِيدٍ (19) وَ ما ذلِكَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِيزٍ (20) وَ بَرَزُوا لِلَّهِ جَمِيعاً فَقالَ الضُّعَفاءُ لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا إِنَّا كُنَّا لَكُمْ تَبَعاً فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا مِنْ عَذابِ اللَّهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ قالُوا لَوْ هَدانَا اللَّهُ لَهَدَيْناكُمْ سَواءٌ عَلَيْنا أَ جَزِعْنا أَمْ صَبَرْنا ما لَنا مِنْ مَحِيصٍ (21))

ترجمه:

آيا نمى‌دانى كه خداوند آسمانها و زمين را به حق آفريد؟ اگر بخواهد شما را مى‌برد و خلق جديدى مى‌آورد و اين كار بر خداوند ممتنع نيست. و آنان براى خداوند آشكار مى‌شوند. ضعيفان به گردن فرازان گويند: ما پيروان شما بوديم. آيا چيزى از عذاب خدا را از ما دفع مى‌كنيد؟ گويند: اگر خداوند ما را هدايت مى‌كرد، شما را هدايت مى‌كرديم. خواه جزع كنيم يا صبر، راه فرارى نداريم.

قرائت:

كوفيان- بجز عاصم- در اين سوره و در سوره «نون» «خالق السماوات» و ديگران «خلق السماوات» خوانده‌اند.

«خلق» فعل ماضى است. يعنى: خداوند آسمانها و زمين را در گذشته آفريد