سجيل: فارسى و معرب «سنگ و گل» است. و ابو عبيده گفته: بمعناى سنگ سخت است. و سجين و سجيل هر دو بيك معنا است، و رسم عرب بر اين است كه نون و لام را بجاى يكديگر آرند. و برخى سجيل را مشتق از «اسجلته» بمعناى «اعطيته»- يعنى بدو عطا كردم- دانسته‌اند، و برخى ديگر آن را از «سجل» بمعناى دلو بزرگ گرفته و گفته‌اند: معناى آيه اين است كه آن سنگها را مانند دلوى ريزان بر سر آنها ريختيم.

و برخى آن را از «سجال» بمعناى ارسال دانسته‌اند و يا ديگرى از «سجل» بمعناى نامه گرفته و گفته است: گويا عذاب با آن سنگها بر آنها مسجل و ثبت شده بود[1].

مسومة: از سيماء بمعناى علامت و نشانه است.

تفسير:

خداى سبحان در اين آيات داستان ورود فرشتگان را بر لوط و جريان آنها را با قوم او بيان داشته فرمايد:

(وَ لَمَّا جاءَتْ رُسُلُنا لُوطاً) و چون فرشتگان ما بصورت افراد انسانى بر لوط وارد شدند.

(سِي‌ءَ بِهِمْ) از آمدنشان ناراحت شد زيرا از قوم خود بر ايشان بيم داشت.

(وَ ضاقَ بِهِمْ ذَرْعاً) و از آمدنشان دل تنك شد، چون آنها خوش را صورت و آراسته بجمال و زيبايى مشاهده كرد، و از آن طرف آنها وى را به پذيرايى از خويش دعوت كردند، و قوم او نيز در انجام كار زشت با امثال اينگونه افراد شتابان بودند. و برخى گفته‌اند: يعنى كار حفاظت و نگهبانى آنها از آن قوم بد كار بر او مشكل شد، زيرا راهى بر حفاظت آنها كه بصورت جوانانى امرد آمده بودند نداشت خصوصاً با آن عادت زشتى كه از قوم خود سراغ داشت و ميدانست كه آنها انحراف جنسى داشته و بجنس ذكور متمايل هستند.

(وَ قالَ هذا يَوْمٌ عَصِيبٌ) و با خود گفت: امروز روز بسيار سخت و پر شرّى است كه شرور در آن بهم پيچيده شده است، و جهت اينكه اين سخن را بزبان آورد، همان‌

[1]- و معانى ديگرى هم براى سجيل گفته‌اند كه در تفسير خود آيه بيايد.