[سوره يوسف (12): آيات 110 تا 111]

(حَتَّى إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جاءَهُمْ نَصْرُنا فَنُجِّيَ مَنْ نَشاءُ وَ لا يُرَدُّ بَأْسُنا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ (110) لَقَدْ كانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبابِ ما كانَ حَدِيثاً يُفْتَرى‌ وَ لكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ تَفْصِيلَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (111))

ترجمه:

تا وقتى كه رسولان مأيوس شدند و يقين كردند كه تكذيب شده‌اند در اينوقت يارى ما بيامدشان و هر كه را خواستيم نجات دهيم و عذاب ما از مردم بدكار بازنگردد (110) براستى كه در داستانهاى ايشان عبرتى است براى خردمندان و اين سخنى نيست كه بهم بافته باشند بلكه تصديق كتابهايى است كه نزد او است و بيان هر چيزى است، و هدايت و رحمتى است براى مردمانى كه ايمان دارند (111).

قرائت‌

اهل كوفه و ابو جعفر «كذبوا»- بتخفيف و بصورت مجهول- (بر طبق قرائت معروف)- قرائت كرده‌اند، و قرائت حضرت على 7 و زين العابدين و امام باقر و صادق : و زيد بن على و جمع ديگرى نيز همين است. و عايشه و حسن و عطا و زهرى و قتادة «كذبوا» بتشديد- و بصورت مجهول- قرائت كرده‌اند. و از ابن- عباس و مجاهد نقل شده كه «كذبوا» بتخفيف و بصورت معلوم قرائت كرده‌اند.