حرض: مشرف بر هلاكت. و گفته ميشود «رجل حرض و حارض» يعنى فاسد الجسم و العقل و «أحرضه» يعنى او را فاسد كرد.

بثّ: اندوهى است كه دارنده آن قادر بر كتمان آن نيست.

تحسس: بمعناى تجسس است و در لفظ و معنى همانند آن است. و برخى ميان آن دو فرق گذارده و گفته‌اند: تجسس- با جيم- تفحص از امور پنهانى مردم است. و تحسس- به حاء- استماع خبر از احوال و اوضاع مردم است. و ابن عباس گفته: تحسس در خير استعمال شود و تجسس در شرّ.

روح بمعناى راحت و بمعناى رحمت آمده است.

تفسير:

در اين آيات خداى سبحان خبر ميدهد كه بزرگشان از نظر سن يا از نظر علم و دانش بديگران گفت:

(ارْجِعُوا إِلى‌ أَبِيكُمْ فَقُولُوا يا أَبانا إِنَّ ابْنَكَ سَرَقَ وَ ما شَهِدْنا إِلَّا بِما عَلِمْنا) بنزد پدرتان بازگرديد و بوى بگوئيد پسرت بحسب ظاهر دزدى كرده و ما در نزد تو گواهى نميدهيم جز آنچه را ميدانيم كه پيمانه شاه از ميان بار او در آمد ... و از اين بيان معلوم ميشود كه آنها قطع نداشتند كه ابن يامين دزدى كرده، و برخى گفته‌اند: يعنى ما در نزد پادشاه مصر به اينمطلب كه خود شخص دزد را بايد بجرم عملش بازداشت كرد گواهى نداديم جز بر طبق حكم و قانونى كه در اينباره اطلاع داشتيم و ميدانستيم كه حكمش همين است، و از اينكه پسر تو دزدى كرده يا نه اطلاعى نداريم و همين قدر ميدانيم كه پيمانه در نزد او پيدا شد و در ظاهر حكم كردند كه وى دزد است ...

و اين سخن را در وقتى گفتند كه يعقوب بدانها گفت: پادشاه مصر نميدانسته است كه بايد خود شخص سارق را بسزاى سرقت بازداشت كند و اين قانون را از زبان شما شنيده است.

(وَ ما كُنَّا لِلْغَيْبِ حافِظِينَ) حسن و قتاده و مجاهد گفته‌اند: يعنى و ما در وقتى كه از تو خواستيم تا ابن يامين را بهمراه ما بفرستى خبر از آينده و غيب نداشتيم و نميدانستيم‌