داشته باشد و چون وضع حال عمرو را ميداند كه اگر نعمت زيد را از وى نگيرد رو بدنيا آورده و از آخرت دور گردد، و اگر آن را از زيد روى همان علتى كه ذكر كرديم بگيرد عوض آن را بدو ميدهد و دير يا زود جبران آن نعمت را ميكند. و بنا بر اين ممكن است حديث «چشم حق است» بر همين وجه تأويل و تفسير گردد. گذشته از از اينكه از حديث ديگرى كه از رسول خدا- 6- روايت شده از كلام آن حضرت استفاده ميشود كه وقتى چيزى در نظر بندگان خدا بزرگ آمد خداوند از قدر و ارزش آن چيز ميكاهد و كوچكش ميسازد. و بنا بر اين هيچ بعيد نيست كه حال بعضى از چيزها در اثر نگاه مردمان تغيير كند و همان بزرگ آمدن آن چيز در چشم مردم و جلب نظر و توجهى كه ميكند سبب دگرگونى وضع آن چيز گردد، چنانچه در حديث است كه چون از شتر عضباء رسول خدا در مسابقه سبقت گرفتند- و تا بآنروز در هيچ مسابقه‌اى از آن شتر سبقت نگرفته بودند- حضرت فرمود: «بندگان خدا چيزى را بالا نبردند (و بمقام بلند نرساندند) جز آنكه خدا از مقام آن چيز كاست» و ممكن است اينكه دستور داده‌اند وقتى چيزى بچشم انسان خوش آمد و چشمگير شد آن چيز را در پناه خدا قرار داده و برسولخدا- 6- درود فرستند مصلحتى در اينكار باشد كه جلوى تغيير حالت آن چيز را بگيرد زيرا بيننده با اين عمل بخدا توجه كرده و بدو پناهنده ميشود و همين عمل حكايت از اين ميكند كه بدنيا توجه نداشته و بدان مغرور نشده است. پايان كلام شريف رضى قدس سره-(وَ ما أُغْنِي عَنْكُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ) و من نمى‌توانم جلوى قضا و قدر خدا را بگيرم اگر مقدر شده باشد كه شما چشم بخوريد و يا ساير مقدرات.

(إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ) كه حكم فقط مخصوص خدا است و بر او توكل كنم كه او قادر است شما را از چشم زخم يا حسد مردمان حفظ كند و سالم بمن برگرداند(وَ عَلَيْهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ) و توكل كنندگان بايد بر او توكل كنند و كارهاى خود را بدو واگذارند و بدو اعتماد كنند.