نامى بميان نياورد بخاطر رعايت ادب بود زيرا او زن شاه يا زن وزير و جانشين شاه بود از اينرو او را در جزء زنان ديگر نام برد، و برخى گفته‌اند: نام او را بطور ضمنى هم نبرد و منظورش زنان ديگر بود زيرا آنها گواهان يوسف بر زليخا بودند، و خود زليخا پس از گفتار آنان گفت:(الْآنَ حَصْحَصَ الْحَقُّ).

و اين آيه دليل است بر اينكه زنهاى ديگر هم چنين ادعايى نظير ادعاى زليخا نسبت بيوسف داشتند و او را متهم بمراوده با خود ساخته بودند.

ابن عباس گفته: اگر يوسف در آن روز پيش از آنكه شاه را از پاكدامنى و برائت خود مطلع ميساخت از زندان بيرون ميآمد و پيوسته كدورتى از او در دل شاه باقى ميماند و ميگفت: اين همان كسى است كه از زنم كام ميخواست! و ديگرى گفته: يوسف نميخواست كه شاه با چشم بد بينى و اتهام او را بنگرد و ميخواست تا پس از رفع اتهام و بر طرف شدن چركينى دل او را ديدار كند. و از رسول خدا- 6- روايت شده كه فرمود: براستى كه من از كرم و صبر يوسف تعجب ميكنم در آن وقتى كه تعبير خواب شاه و گاوهاى چاق و لاغر را از او پرسيدند، و اگر من بجاى او بودم آن خواب را تعبير نمى‌كردم تا با آنها شرط كنم مرا از زندان بيرون آورند. و براستى من از صبر و كرم يوسف تعجب ميكنم در آن وقتى كه فرستاده شاه براى آزادى او نزدش آمد و اگر من بجاى يوسف بودم و آن مدت (طولانى) در زندان مانده بودم همان دم اجابت ميكردم و بطرف در ميرفتم و عذرى نميآوردم، براستى كه يوسف مرد حليم و بردبارى بود.

(إِنَّ رَبِّي بِكَيْدِهِنَّ عَلِيمٌ) كه پروردگار من به نيرنگ و نقشه آنان آگاه است و ميتواند برائت و پاكدامنى مرا آشكار سازد، و ابو مسلم گفته: يعنى آقاى من عزيز مصر (كه پيش از اين بصورت بردگى در خانه او بودم) خود به نيرنگ آن زنان آگاه است، و منظورش اين بود كه از خود عزيز مصر هم بر حال خود گواهى بخواهد. ولى وجه اول (كه بگوئيم منظور از «رب» در اينجا همان پروردگار متعال است) بهتر است.

(قالَ ما خَطْبُكُنَّ إِذْ راوَدْتُنَّ يُوسُفَ عَنْ نَفْسِهِ) يعنى فرستاده بنزد شاه برگشت و گفتار يوسف را بعرض او رسانيد، و بدنبال اين جريان شاه بنزد زنان فرستاد و آنها را