و امثال اين گفتارها به هيچ وجه با مقام پيامبران الهى مناسبت ندارد و از حقيقت دور است، گذشته از اينكه اين سخنان با تكليف منافات دارد و سبب ميشود كه يوسف- 7 در تقوى و خوددارى از گناه در آن حال مستحق هيچگونه مدح و ثوابى نباشد و اين بدترين گفتارى است كه كسى درباره آن پيغمبر معصوم بگويد.

(كَذلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ) يعنى اين چنين برهان را باو نمايانديم تا بدى يعنى خيانت را از وى بازداريم.

(وَ الْفَحْشاءَ) يعنى از ارتكاب كار زشت. و برخى گفته‌اند: منظور از «سوء» گناه است و مقصود «از فحشاء» زنا است.

(إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُخْلَصِينَ) كه براستى وى از بندگان خالص ما بود يعنى از برگزيدگان براى نبوت، و اگر مخلص را بكسر لام بخوانيم يعنى مخلص در عبادت و توحيد ما بود و بمعناى ديگر از بندگانى بود كه در طاعت خدا اخلاص داشت و خود را خالص براى اطاعت حق كرده بود، و اين جمله دليل بر پاكى دامن يوسف و جلالت قدر آن بزرگوار از ارتكاب عمل زشت و تصميم بر آن است.